Największe piękno w każdym człowieku znajduje się wewnątrz. Choć w pierwszej chwili widzimy powierzchowność i piękno zewnętrzne.
Jednak nie zawsze zewnętrzna powłoka idzie w parze z pięknem duchowym, pięknem wewnętrznym.
Ten rodzaj piękna ujawnia się dopiero po głębszym poznaniu człowieka.
Styl i piękno niekoniecznie otrzymujemy w spadku. Częściej musimy sami wypracować te cudowne walory.
Robienie wszystkiego, nawet najmniejszej czynności z wyczuciem stylu powoduje, że my sami i nasze życie staje się bardziej świadome i doskonalsze.
Styl, to sposób postępowania, który sam w sobie jest piękny, to zwracanie uwagi na każdą wykonywaną czynność i wypowiadane słowo.
Piękno jest niezbędne człowiekowi do szczęścia. Nie tylko nasze ciało potrzebuje piękna, lecz również nasza dusza domaga się tego, jak ciało wody, czy powietrza. Gdy nie otacza nas piękno stajemy się smutni, apatyczni, przygnębieni, a nawet możemy dosięgnąć nie tylko chandry, lecz również potężnej depresji.
Piękno jest zaproszeniem do kontemplacji. Do głębszego zastanowienia się nad rzeczami, o których ludzie przeważnie nie myślą, bądź myślą rzadko, lub niewiele.
Podczas takiej kontemplacji wchodzimy jak gdyby w kontakt z absolutem.
Piękno jednostki, to osiągnięcie wspaniałej równowagi pomiędzy ciałem i duchem.
Każdy człowiek instynktownie dąży do piękna. Potrzebę piękna nosimy w sobie. I bez znaczenia czy sami tworzymy piękno, czy bardziej korzystamy z piękna stworzonego przez kogoś innego. W każdym przypadku do niego dążymy i je dotykamy.
Piękno i styl tworzony przez kogoś wpływa na nasze nastawienie do świata i nas samych. Począwszy od wzorców, po ucztę dla oczu i duszy.
Przy odrobinie chęci i wysiłku każdy może tworzyć piękno i własny styl.
Pomocną może okazać się lektura, być może warsztaty. Lecz zawsze warto jest zainwestować w doskonalenie samych siebie.
